Gol atmaya yönelik itici güç, 1925 yazında Oyun Kuralları’ndaki 11. Kanun’un gözden geçirilmesiyle ateşlendi: ofsayt kuralı. Bundan önce, top onlara oynandığında hücum oyuncusu ile kale arasında her zaman üç defans oyuncusu olması gerekiyordu.
Bu düzenleme, Birinci Dünya Savaşı’ndan sonra savunucular tarafından acımasızca istismar edildi; en önemlisi, Newcastle’da Kuzey İrlandalı bir bek olan Bill McCracken, sinekleri yakalayan bir ağ gibi forvetleri yakalayan bir ofsayt tuzağını mükemmelleştirdi.
Sayısız savunma kısa sürede onun örneğini kopyaladı. Goller azaldı, seyirciler düştü, futbol otoriteleri paniğe kapıldı ve yeni yasa – hücum oyuncusu ve kale arasında sadece iki savunma oyuncusu – 1925-26 sezonu için yürürlüğe girdi.
Değişim anında ve dramatikti. İngiltere’nin en iyi uçuşundaki goller 1924-25’te 1.192’den bir sezon sonra 1.703’e yükseldi; maç başına ortalama 2,58’den kalabalık bir 3,89’a.
O zamana kadar, bir İngiliz lig sezonundaki en büyük mesafe, İskoçya’dan Darlington’dan David Brown tarafından 39 gol olmuştu. Bu tür toplamlar, o dönemde birdenbire sıradan hale geldi. 40 gollük sezonun forvetleri gelmişti.
Gerçekten de, çok ihtiyaç duyulan ofsayt kuralı değişikliğinden sonraki on yılda, 21 oyuncu, 1926’da Blackburn Rovers’ta Ted Harper ile başlayarak, İngiltere’nin ilk üç liginde 23 kez 40 gol attı. Bu listede ayrıca iki kez görünen Dixie Dean de var. 1927/28’de Everton için 60 Division 1 golü attıktan sonra, dört sezon sonra 44’e ulaştı.
Toplamda ise son yarım asırda sadece iki kez de olsa 41 kez 40 gole ulaşıldı. Guy Whittingham, 1993’te Portsmouth formasıyla 42 gol atarken, Aleksandar Mitroviç’in geçen sezon Fulham formasıyla Fulham adına attığı 43 golün en sonuncusu oldu.
Şu anda Premier Lig’de 35 gole sahip olan ve Brentford’a karşı deplasmanda oynayacağı maça devam eden Erling Haaland’ın özel kırklar kulübüne katılmak için Pazar günü yedi gol atması gerekiyor. Kesinlikle olasılık alemlerinin ötesinde değil.